İstanbul Büyükşehir Belediye (İBB) Lideri Ekrem İmamoğlu; Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan’ın idamlarının 50. yılında, İstanbul Büyükşehir Belediyesi ve Deniz Gezmiş Bağımsızlık ve Özgürlük Vakfı tarafınca Cemal Reşit Rey Konser Salonu’nda düzenlenen “Tam Bağımsız Türkiye Yolunda Denizlerin Sonsuzluğa Uzanışının 50. Yıl Dönümü Anma Etkinliği’ne” katıldı. Aktifliğe İmamoğlu’nun eşi Dilek Kaya İmamoğlu, CHP İstanbul Milletvekili Turan Aydoğan ve İstanbul Büyükşehir Belediye Meclisi Küme Başkanvekili Doğan Subaşı da yer aldı.
Etkinliğe katılan isimler içinde Seyahat Parkı protestolarında öldürülen Ali İsmail Korkmaz’ın annesi Emel Korkmaz ve ağabeyi Gürkan Korkmaz da yer aldı.
Şair, muharrir ve tiyatro oyuncusu Sunay Akın’ın sunduğu aktiflikte sanatkarlar Cengiz Özkan, Hüseyin Turan, Yasemin Göksu ile Bulutsuzluk Hasreti ve Moğollar kümesi konser verdi.
Etkinlikte Deniz Gezmiş Bağımsızlık ve Özgürlük Vakfı tarafınca CHP Genel Lideri Kemal Kılıçdaroğlu’na plaket verildi. Kılıçdaroğlu ismine plaketi CHP İstanbul Milletvekili Turan Aydoğan ve Şemside Yener aldı.
İmamoğlu, burada yaptığı konuşmada şu sözleri kullandı:
’68 JENERASYONU HİÇ ÖLMEDİ, ÖLMEYECEK‘
Burada epey bedelli beşerler var. 68 neslinin genç delikanlıları, hanımefendileri burada. Gezmiş ailesi burada. Ve natürel oradan ilham alan hayli değerli dostlar burada. 68, bütün dünyada aslında; toplumsal değişimlerin yaşanmasına niye olacak olayların başladığı bir yıl. 68 jenerasyonu, bu değişik isteği ile sokaklara çıktılar ve isteklerin ortaya cesurca koydular. Bu, özgürleşme ve özgür fikrin söz edilme isteğiydi. Seslerini de büyük bir muvaffakiyet ile tüm dünyaya duyurdular. İşte bu jenerasyonun ülkemizdeki en kıymetli temsilcilerinin bir kısmı burada, bir kısmı ömrünü kaybetti; ancak ne yazık ki Denizler, Yusuflar, Hüseyinler hiç olmayacak, istenmeyecek, ülkemiz tarihine bir kara leke olarak büyük bir haksızlıkla ömrüne mal oldu. Lakin şu biçimde bir özelliği var Denizlerin, Yusufların, Hüseyinlerin nezdinde 68 jenerasyonu hiç ölmedi, ölmeyecek. Bu akşam da onu yaşıyoruz.
‘İNTİKAM ALMA DUYGUSU HER ŞEYİN ÖNÜNE GEÇTİ’
En büyük çabasını global emperyalizme karşı verdiler. Ülkemiz ismine en pahalı direniş göstergelerinden bir tanesi de 1 Kasım 1968’de Samsun’dan Ankara’ya, ‘tam bağımsız Türkiye için Mustafa Kemal yürüyüşüydü.’ Benim için epeyce etkileyici bir gayret anıydı bu. Bu gençlerin hepsi eğitimli, yurtsever gençlerdi. O yürüyüş Türk sol tarihi açısından da değerli bir milattır. Bugün Türkiye’de sol niyetin seyahatini 68 neslinin talep ve uğraşını anlamadan takip etmek mümkün değildir. Tarihe baktığımızda çabucak her periyot gençlerin değişime öncülük ettiğini, mevcut sisteme dair yanlışlıkları ortaya koyma konusunda cüretle kendilerini tabir ettiklerini yaşadık, yaşamaya devam ediyoruz. Ne yazık ki süreç, ülkemizdeki yıkıcı tesirini hala hissettiğimiz 12 Mart 1971’deki askeri darbe ile sonuçlandı. Askeri darbe daha sonrasında; Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan vicdanları sürekli derinden rahatsız edecek kararla cezalandırıldılar. Bunda intikam alma hissinin, aklın, mantığın ve vicdanın önüne geçmesi tesirli oldu.
‘İNTİKAMI DEĞİL, HELALLEŞMEYİ KESİNLİKLE ÖNE ÇIKARTMALIYIZ’
Çok yakın geçmişte yaşanan bu olaylar, toplamsal kutuplaşmanın, ayrışmanın ne kadar ziyanlı olduğunu her vakit hatırlatmalı, zihnimizden asla çıkartmamalıyız. Bu vatanın, sorumluluk sahibi her ferdi kutuplaşma değil, barışma ismine bildirileri vermekte gözü pek davranmalı. Kutuplaşmadan beslenenlerin karşısında durup; karşı görüşten de olsa komşusuna, hemşehrisine, yurttaşına tanıdığı her beşere daha sıkı sarılmalı. Hepimizin bu ülkenin yeterliliğini istediğimizi asla unutmadan fikirlerimizi yarıştırabilmeliyiz. İntikamı değil, helalleşmeyi kesinlikle öne çıkartmalıyız. Ülkemizi daha huzurlu yarınlara taşıyacak olan budur.
Az evvel acılarını ta geçmişten bugüne paylaştığımız, diğer gençlerimiz ve onların yaşadıkları var. Daha dün Seyahat Parkı’nda kaybettiğimiz gencecik evlatlarımız var. her insanın ülküleri bu ülkenin âlâ olması, memnun olmaları, huzurlu olmaları adınaydı. Gencecik çocuklar hayatını kaybetti. 68 nesli başta olmak üzere hakikaten bu biçimdesi gençlik hareketleri ile helalleşmenin de bu isimlerin prestijlerinin iade edilmesinin memleketimiz ismine değerli bir borç olduğunu düşünüyorum. Kesinlikle, bu yapılmalı.
‘ONLARIN ÜLKÜLERİNİN GERÇEK OLDUĞU BİR ORTAMDA DENİZ GEZMİŞ VE ARKADAŞLARINI ANMAK İSTİYORUM’
1972, 6 Mayıs. Ne yazık ki üç genç fidan ömrünü kaybediyor. çabucak hemen ben 1 yaşını doldurmamışım. Bugün dünyanın ve ülkemizin en büyük kentinin belediye lideriyim. Ben hüzünle ve tıpkı sloganları atarak, tıpkı bildirileri vererek tekrar Deniz Gezmiş ve arkadaşlarını anmak istemiyorum. Onların ortaya koyduğu tam bağımsız Türkiye ülkülerinin gerçekleştiği bir ortamda, salonların hıncahınç dolduğu ve onların ülkülerinin gerçek olduğu bir ortamda gülümsemeyle, umutla, ümitle; Deniz Gezmiş ve arkadaşlarını anmak istiyorum. Hem İstanbul’da hem Türkiye’de.
2009 yılında CHP ilçe lideri olmuştum. 2010 yılında birinci sefer Gençlik Kolları ile ayrıntılı bir 68 jenerasyonunu manaya, Deniz Gezmiş ve arkadaşlarını anma programı düzenlemiştik. Çok kıymetliydi, Gencecik yol arkadaşlarımız bize inanılmaz, hoş bir akşam yaşatmışlardı; şiirleriyle, olaylarıyla, yaşanmış anılarıyla… bu biçimde yaptığım konuşmayı o genç arkadaşlarımla; daha bir yıl bile olmamış, siyasete girmiş ve amacını ortaya koyma konusunda yol haritasını belirlemeye çalışan bir siyasi kimlik olarak, dün üzere hatırladığım ve arkadaşlara o salonda söylemiş olduğim cümleler şu biçimdeydi: ‘Benim inancım ile -ki nazaranvini en yeterli yapan, vatanını en epey sevendir anlayışıyla- ben tam bağımsız Türkiye diyen o genç insanların ömürlerini kaybettiği bu uğraşın muvaffakiyete erdiğini gördüğümüz an nitekim biz onları temsil ediyor ve anıyor oluruz. ötürüsıyla, yarından itibaren bu ülkenin hoşluğu için, yaşadığımız bölgeden başlayarak büyük bir değişim ile ülkemizin hak ettiği sürece kavuşmak için çaba etmeyi başardığınızda, başardığımızda biz bunun hakkını vermiş oluruz. Aksi takdirde, yılda bir defa bir ortaya geliriz, yalnızca o günleri hüzün ile anarız, ayrılır gideriz; nizam tıpkı sistem, kervan birebir kervan olur… Benim buna tahammülüm yok’ demiştim. 2010 idi yaptığımız bu anma merasimi. O günden beri, aslında o unsur ile yürüyüşüne devam eden, etmeye çalışan bir hemşehrinizim.
‘BU ÜLKENİN DÜZELMESİ İÇİN DAİMA BİRLİKTE YOL YÜRÜMELİYİZ’
‘Tam bağımsız Türkiye’ diyen bu gençlerin bu teriminden hayli dersler çıkarabiliriz. Yani, biraz sesim kısık ve tonum düşük olabilir, hiç bir baskıcı öge ya da hiç bir dayatmacı kimlik benim sesimi kısamaz lakin halkımın talepleri ve ümidi, coşkusu, on binlerce insanın varlığı benim sesimi kısabilir. Biraz onun kısıklığını yaşıyorum. Birfazlaca ayrıntının bizi boğmasına fırsat vermeden bu ülkenin düzelmesi için daima bir arada yol yürümeliyiz. Az evvel, epeyce değerli arkadaşlarını dinlerken ve fotoğraflarını görürken buradaki bu mert dimdik duruşlarını izlerken bir an için ben de kendimce, lise yaşlarıma gittim, üniversite yaşlarıma gittim. Kendimi empati ile o genç insanların ortasına katmaya çaba ettim. Bu ortada on binlerce gencin katıldığı bir park açılışında konser öncesi gençlere ortasında siyaset olmayan bir konuşma yaptım ve onlara yalnızca siyasi olarak bir cümle kurdum: ‘Sizlerin sesinin özgürce çıktığı bir Türkiye için çaba ediyoruz’ dediğimde on binlerce gencin çığlığı havaya fırladı. Birebir yaşlarındaki gençler hala Karadeniz’de, Trabzon’da bir konserde tıpkı hislere sahipler. ötürüsıyla, bu umudu, ümidi yakalamak ve buna hizmet etmek ismine bir gözlemimi daha paylaşayım.
‘ONLARIN ÜLKÜLERİNİN HALA GERÇEKLEŞMEDİĞİ BİR TÜRKİYE’NİN YARINLARDA VAR OLMASINA KATLANMAYACAĞIM’
Çok değerli büyüklerimiz buradayken, gözlerine baktığımda bir an için ‘acaba kin, öfke ve nefret mi var gözlerinde?’ diye uzaktan tahlil etmeye uğraş ettim. Benim gözlerinden okuduğum şey, hak, hukuk ve adalet arayışıydı; bağımsızlık, demokrasi ve eşitlik arayışıydı. Ben onları duydum, gördüm; hissettiğim buydu ve hala o umutla, ümitle yüzlerinde bir gülümseme vardı. En yakın dostlarını, arkadaşlarını, yoldaşlarını kaybetmelerine karşın. Ben onların ülkülerinin hala gerçekleşmediği bir Türkiye’nin yarınlarda var bulunmasına katlanmayacağım üzere bütün azmimle, bütün heyecanımla, bütün direncimle, bütün gücüm ile uğraş edeceğim. Tek yapmam gereken bu.
’50 YILDIR ANLATAMADIYSAK, OTURUP AYNAYA BAKMAMIZ LAZIM’
elbet burada inançlı bir iştirakçi var biliyorum lakin bir şeyin altını çizelim ve gerçeklerle yüzleşelim. Bu gencecik, pırlanta üzere ‘tam bağımsız Türkiye’ diyen beşerler bu ülkede milyonlarca vatandaşımız tarafınca hain olarak biliniyor. Bunu biliyor musunuz? Düşman olarak biliniyor, bunu biliyor musunuz? Bununla yüzleşmeye ve bu neden bu biçimde biliniyor diye bunun gayretini vermeye daima bir arada varız elbette. Anlatmalıyız… Bunlar, onları düşman olarak bilen insanların, milliyetçilik naraları atan beşerler diğer oyunlar peşindeyken, bu vatanın satılmaması için, peşkeş çekilmemesi için ‘tam bağımsız Türkiye’ diyecek kadar yiğit, mert, yirmili yaşlardaki gençlerdi, bunu anlatmamız lazım. 50 yıldır anlatamadıysak, oturup aynaya bakmamız lazım. Ancak ben her yerde bu doğruları anlatmaya hazırım. Bu doğruları Diyarbakır’da da birebir lisanla anlatacağım, Edirne’de de Trabzon’da da Van’da da birebir hislerle anlatacağım.
‘VIZ GELİR TIRIS SARFİYAT, HİÇ UMURUMDA DEĞİL’
hiç bir yerde farklı bir dilim olmayacak, hangi salonda olursa olsun. ötürüsıyla, bir fotoğraf üzerinden kurban etmeye çalışan beşerler olabilir, benimle birebir şeyi düşündüğünü, birebir şeyleri inandığını söyleyen ne yazık ki anlık hırslarına yenilmiş beşerler olabilir ya da bir grubun renkleri üzerinden ayrıştırma çabası ortasında olanlar olabilir. Oburlarının değirmenine su taşıdıklarının farkında olmayanlar da olabilir bunun içerisinde, farkında olup yapanlar da olabilir. Lakin bu kardeşiniz için vız gelir tırıs masraf. Hiç umurumda değil. ötürüyla, ben şunun için bunu söylüyorum: bu kadar büyük mefkureleri, bu kadar büyük olayları konuşurken bu heyecanla konuşurken, tartışırken küçük ayrıntılar üzerinden davayı, o davayı güden insanları ya da öteki dostumuzun başına gelebilir fark etmez. ‘Ya bu insan ne yapmak istedi, ne istiyor’u anlamadan, anlamaya çalışmadan bu şekil teşebbüsleri yapanları akıllı olmaya davet ediyorum. Öbür hiç bir davetim yok. Akıllı olmaya davet ediyorum.
Çünkü, bizim başarmaktan öbür talihimiz yok. Benim can ciğer yol arkadaşım Tayfun, Silivri’de 18 yıl mahpus cezası almış yatıyorken, onunla birlikte öbür arkadaşları da 18 yıl vatanını sevmekten, mesleğini yapmaktan diğer hayatında diğer ideali olmayan bu kardeşimin bu hukuksuzluğa uğradığı bir haftada, bir fotoğraf üzerinden, bir kadronun renkleri üzerinden kavram üretmeye çalışanların aklını, şaşarak izliyorum.
‘BU KÖTÜLÜKLERİN, YOBAZLIKLARIN İZLERİNİ SİLEMEMİŞSEK HEPİMİZ BORÇLUYUZ’
Ben bu gerçekleri söylemeden, bunlarla yüzleşmeden milyonlarca beşere Deniz Gezmiş üzere pırlanta bir beşere, Yusuf üzere, Hüseyin üzere pırlanta bir genç, onlar hala daha benden bile küçük. Hala 21, 22, 23 yaşlarında bunlar. Milyonlarca beşere düşman, hain diye anlatılmasını yenememişsek, bu kötülüklerin, yobazlıkların izlerini silememişsek hepimiz borçluyuz değerli dostlarım. Ben, kendimi, en öndeki borçlu insan olarak kabul ediyorum, en öndeki nefer üzere çalışmak ve ucunda da hiç bir şey beklemeden yalnızca bu ülkenin bugün doğmuş insanlarını, 50 yıl daha sonra birebir hisleri bu ülkede konuşursa ben o denli kuru laf olarak ‘Mustafa Kemal’in askerleriyiz’ diyerek bağıranlardan olmam, olamam. Ben onun hakkını veririm; cumhuriyetin, demokrasinin, barışın, özgürlüğün hakkını vermeye çalışanlar lütfen dikkatli olsunlar. Önlerinde bu büyük çabanın olduğunu ve büyük süreçte muvaffakiyete kavuşmanın koşul olduğunu unutmasınlar. Küçük ayrıntılar ile, küçük işler ile küçük beşerler uğraşır. Biz 85 milyon insan olarak büyük beşerler olmalı ve bu büyük ülkünün cumhuriyetin seneye kutlayacağımız 100. yılında yüzleri gülen birbirleriyle barışmış, ön yargılarını yıkmış, birbirleri ile konuşabilen uzlaşabilen devletimiz ve devletin endişe yerine sıcak şefkat elini uzattığı herkesi vatandaşı olduğu için eşit kıldığı bir sureci bu ülke ile buluşturmak ve yaşatmak, boynumuzun borcu olduğunu unutmayalım.”
Etkinliğe katılan isimler içinde Seyahat Parkı protestolarında öldürülen Ali İsmail Korkmaz’ın annesi Emel Korkmaz ve ağabeyi Gürkan Korkmaz da yer aldı.
Şair, muharrir ve tiyatro oyuncusu Sunay Akın’ın sunduğu aktiflikte sanatkarlar Cengiz Özkan, Hüseyin Turan, Yasemin Göksu ile Bulutsuzluk Hasreti ve Moğollar kümesi konser verdi.
Etkinlikte Deniz Gezmiş Bağımsızlık ve Özgürlük Vakfı tarafınca CHP Genel Lideri Kemal Kılıçdaroğlu’na plaket verildi. Kılıçdaroğlu ismine plaketi CHP İstanbul Milletvekili Turan Aydoğan ve Şemside Yener aldı.
İmamoğlu, burada yaptığı konuşmada şu sözleri kullandı:
’68 JENERASYONU HİÇ ÖLMEDİ, ÖLMEYECEK‘
Burada epey bedelli beşerler var. 68 neslinin genç delikanlıları, hanımefendileri burada. Gezmiş ailesi burada. Ve natürel oradan ilham alan hayli değerli dostlar burada. 68, bütün dünyada aslında; toplumsal değişimlerin yaşanmasına niye olacak olayların başladığı bir yıl. 68 jenerasyonu, bu değişik isteği ile sokaklara çıktılar ve isteklerin ortaya cesurca koydular. Bu, özgürleşme ve özgür fikrin söz edilme isteğiydi. Seslerini de büyük bir muvaffakiyet ile tüm dünyaya duyurdular. İşte bu jenerasyonun ülkemizdeki en kıymetli temsilcilerinin bir kısmı burada, bir kısmı ömrünü kaybetti; ancak ne yazık ki Denizler, Yusuflar, Hüseyinler hiç olmayacak, istenmeyecek, ülkemiz tarihine bir kara leke olarak büyük bir haksızlıkla ömrüne mal oldu. Lakin şu biçimde bir özelliği var Denizlerin, Yusufların, Hüseyinlerin nezdinde 68 jenerasyonu hiç ölmedi, ölmeyecek. Bu akşam da onu yaşıyoruz.
‘İNTİKAM ALMA DUYGUSU HER ŞEYİN ÖNÜNE GEÇTİ’
En büyük çabasını global emperyalizme karşı verdiler. Ülkemiz ismine en pahalı direniş göstergelerinden bir tanesi de 1 Kasım 1968’de Samsun’dan Ankara’ya, ‘tam bağımsız Türkiye için Mustafa Kemal yürüyüşüydü.’ Benim için epeyce etkileyici bir gayret anıydı bu. Bu gençlerin hepsi eğitimli, yurtsever gençlerdi. O yürüyüş Türk sol tarihi açısından da değerli bir milattır. Bugün Türkiye’de sol niyetin seyahatini 68 neslinin talep ve uğraşını anlamadan takip etmek mümkün değildir. Tarihe baktığımızda çabucak her periyot gençlerin değişime öncülük ettiğini, mevcut sisteme dair yanlışlıkları ortaya koyma konusunda cüretle kendilerini tabir ettiklerini yaşadık, yaşamaya devam ediyoruz. Ne yazık ki süreç, ülkemizdeki yıkıcı tesirini hala hissettiğimiz 12 Mart 1971’deki askeri darbe ile sonuçlandı. Askeri darbe daha sonrasında; Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan vicdanları sürekli derinden rahatsız edecek kararla cezalandırıldılar. Bunda intikam alma hissinin, aklın, mantığın ve vicdanın önüne geçmesi tesirli oldu.
‘İNTİKAMI DEĞİL, HELALLEŞMEYİ KESİNLİKLE ÖNE ÇIKARTMALIYIZ’
Çok yakın geçmişte yaşanan bu olaylar, toplamsal kutuplaşmanın, ayrışmanın ne kadar ziyanlı olduğunu her vakit hatırlatmalı, zihnimizden asla çıkartmamalıyız. Bu vatanın, sorumluluk sahibi her ferdi kutuplaşma değil, barışma ismine bildirileri vermekte gözü pek davranmalı. Kutuplaşmadan beslenenlerin karşısında durup; karşı görüşten de olsa komşusuna, hemşehrisine, yurttaşına tanıdığı her beşere daha sıkı sarılmalı. Hepimizin bu ülkenin yeterliliğini istediğimizi asla unutmadan fikirlerimizi yarıştırabilmeliyiz. İntikamı değil, helalleşmeyi kesinlikle öne çıkartmalıyız. Ülkemizi daha huzurlu yarınlara taşıyacak olan budur.
Az evvel acılarını ta geçmişten bugüne paylaştığımız, diğer gençlerimiz ve onların yaşadıkları var. Daha dün Seyahat Parkı’nda kaybettiğimiz gencecik evlatlarımız var. her insanın ülküleri bu ülkenin âlâ olması, memnun olmaları, huzurlu olmaları adınaydı. Gencecik çocuklar hayatını kaybetti. 68 nesli başta olmak üzere hakikaten bu biçimdesi gençlik hareketleri ile helalleşmenin de bu isimlerin prestijlerinin iade edilmesinin memleketimiz ismine değerli bir borç olduğunu düşünüyorum. Kesinlikle, bu yapılmalı.
‘ONLARIN ÜLKÜLERİNİN GERÇEK OLDUĞU BİR ORTAMDA DENİZ GEZMİŞ VE ARKADAŞLARINI ANMAK İSTİYORUM’
1972, 6 Mayıs. Ne yazık ki üç genç fidan ömrünü kaybediyor. çabucak hemen ben 1 yaşını doldurmamışım. Bugün dünyanın ve ülkemizin en büyük kentinin belediye lideriyim. Ben hüzünle ve tıpkı sloganları atarak, tıpkı bildirileri vererek tekrar Deniz Gezmiş ve arkadaşlarını anmak istemiyorum. Onların ortaya koyduğu tam bağımsız Türkiye ülkülerinin gerçekleştiği bir ortamda, salonların hıncahınç dolduğu ve onların ülkülerinin gerçek olduğu bir ortamda gülümsemeyle, umutla, ümitle; Deniz Gezmiş ve arkadaşlarını anmak istiyorum. Hem İstanbul’da hem Türkiye’de.
2009 yılında CHP ilçe lideri olmuştum. 2010 yılında birinci sefer Gençlik Kolları ile ayrıntılı bir 68 jenerasyonunu manaya, Deniz Gezmiş ve arkadaşlarını anma programı düzenlemiştik. Çok kıymetliydi, Gencecik yol arkadaşlarımız bize inanılmaz, hoş bir akşam yaşatmışlardı; şiirleriyle, olaylarıyla, yaşanmış anılarıyla… bu biçimde yaptığım konuşmayı o genç arkadaşlarımla; daha bir yıl bile olmamış, siyasete girmiş ve amacını ortaya koyma konusunda yol haritasını belirlemeye çalışan bir siyasi kimlik olarak, dün üzere hatırladığım ve arkadaşlara o salonda söylemiş olduğim cümleler şu biçimdeydi: ‘Benim inancım ile -ki nazaranvini en yeterli yapan, vatanını en epey sevendir anlayışıyla- ben tam bağımsız Türkiye diyen o genç insanların ömürlerini kaybettiği bu uğraşın muvaffakiyete erdiğini gördüğümüz an nitekim biz onları temsil ediyor ve anıyor oluruz. ötürüsıyla, yarından itibaren bu ülkenin hoşluğu için, yaşadığımız bölgeden başlayarak büyük bir değişim ile ülkemizin hak ettiği sürece kavuşmak için çaba etmeyi başardığınızda, başardığımızda biz bunun hakkını vermiş oluruz. Aksi takdirde, yılda bir defa bir ortaya geliriz, yalnızca o günleri hüzün ile anarız, ayrılır gideriz; nizam tıpkı sistem, kervan birebir kervan olur… Benim buna tahammülüm yok’ demiştim. 2010 idi yaptığımız bu anma merasimi. O günden beri, aslında o unsur ile yürüyüşüne devam eden, etmeye çalışan bir hemşehrinizim.
‘BU ÜLKENİN DÜZELMESİ İÇİN DAİMA BİRLİKTE YOL YÜRÜMELİYİZ’
‘Tam bağımsız Türkiye’ diyen bu gençlerin bu teriminden hayli dersler çıkarabiliriz. Yani, biraz sesim kısık ve tonum düşük olabilir, hiç bir baskıcı öge ya da hiç bir dayatmacı kimlik benim sesimi kısamaz lakin halkımın talepleri ve ümidi, coşkusu, on binlerce insanın varlığı benim sesimi kısabilir. Biraz onun kısıklığını yaşıyorum. Birfazlaca ayrıntının bizi boğmasına fırsat vermeden bu ülkenin düzelmesi için daima bir arada yol yürümeliyiz. Az evvel, epeyce değerli arkadaşlarını dinlerken ve fotoğraflarını görürken buradaki bu mert dimdik duruşlarını izlerken bir an için ben de kendimce, lise yaşlarıma gittim, üniversite yaşlarıma gittim. Kendimi empati ile o genç insanların ortasına katmaya çaba ettim. Bu ortada on binlerce gencin katıldığı bir park açılışında konser öncesi gençlere ortasında siyaset olmayan bir konuşma yaptım ve onlara yalnızca siyasi olarak bir cümle kurdum: ‘Sizlerin sesinin özgürce çıktığı bir Türkiye için çaba ediyoruz’ dediğimde on binlerce gencin çığlığı havaya fırladı. Birebir yaşlarındaki gençler hala Karadeniz’de, Trabzon’da bir konserde tıpkı hislere sahipler. ötürüsıyla, bu umudu, ümidi yakalamak ve buna hizmet etmek ismine bir gözlemimi daha paylaşayım.
‘ONLARIN ÜLKÜLERİNİN HALA GERÇEKLEŞMEDİĞİ BİR TÜRKİYE’NİN YARINLARDA VAR OLMASINA KATLANMAYACAĞIM’
Çok değerli büyüklerimiz buradayken, gözlerine baktığımda bir an için ‘acaba kin, öfke ve nefret mi var gözlerinde?’ diye uzaktan tahlil etmeye uğraş ettim. Benim gözlerinden okuduğum şey, hak, hukuk ve adalet arayışıydı; bağımsızlık, demokrasi ve eşitlik arayışıydı. Ben onları duydum, gördüm; hissettiğim buydu ve hala o umutla, ümitle yüzlerinde bir gülümseme vardı. En yakın dostlarını, arkadaşlarını, yoldaşlarını kaybetmelerine karşın. Ben onların ülkülerinin hala gerçekleşmediği bir Türkiye’nin yarınlarda var bulunmasına katlanmayacağım üzere bütün azmimle, bütün heyecanımla, bütün direncimle, bütün gücüm ile uğraş edeceğim. Tek yapmam gereken bu.
’50 YILDIR ANLATAMADIYSAK, OTURUP AYNAYA BAKMAMIZ LAZIM’
elbet burada inançlı bir iştirakçi var biliyorum lakin bir şeyin altını çizelim ve gerçeklerle yüzleşelim. Bu gencecik, pırlanta üzere ‘tam bağımsız Türkiye’ diyen beşerler bu ülkede milyonlarca vatandaşımız tarafınca hain olarak biliniyor. Bunu biliyor musunuz? Düşman olarak biliniyor, bunu biliyor musunuz? Bununla yüzleşmeye ve bu neden bu biçimde biliniyor diye bunun gayretini vermeye daima bir arada varız elbette. Anlatmalıyız… Bunlar, onları düşman olarak bilen insanların, milliyetçilik naraları atan beşerler diğer oyunlar peşindeyken, bu vatanın satılmaması için, peşkeş çekilmemesi için ‘tam bağımsız Türkiye’ diyecek kadar yiğit, mert, yirmili yaşlardaki gençlerdi, bunu anlatmamız lazım. 50 yıldır anlatamadıysak, oturup aynaya bakmamız lazım. Ancak ben her yerde bu doğruları anlatmaya hazırım. Bu doğruları Diyarbakır’da da birebir lisanla anlatacağım, Edirne’de de Trabzon’da da Van’da da birebir hislerle anlatacağım.
‘VIZ GELİR TIRIS SARFİYAT, HİÇ UMURUMDA DEĞİL’
hiç bir yerde farklı bir dilim olmayacak, hangi salonda olursa olsun. ötürüsıyla, bir fotoğraf üzerinden kurban etmeye çalışan beşerler olabilir, benimle birebir şeyi düşündüğünü, birebir şeyleri inandığını söyleyen ne yazık ki anlık hırslarına yenilmiş beşerler olabilir ya da bir grubun renkleri üzerinden ayrıştırma çabası ortasında olanlar olabilir. Oburlarının değirmenine su taşıdıklarının farkında olmayanlar da olabilir bunun içerisinde, farkında olup yapanlar da olabilir. Lakin bu kardeşiniz için vız gelir tırıs masraf. Hiç umurumda değil. ötürüyla, ben şunun için bunu söylüyorum: bu kadar büyük mefkureleri, bu kadar büyük olayları konuşurken bu heyecanla konuşurken, tartışırken küçük ayrıntılar üzerinden davayı, o davayı güden insanları ya da öteki dostumuzun başına gelebilir fark etmez. ‘Ya bu insan ne yapmak istedi, ne istiyor’u anlamadan, anlamaya çalışmadan bu şekil teşebbüsleri yapanları akıllı olmaya davet ediyorum. Öbür hiç bir davetim yok. Akıllı olmaya davet ediyorum.
Çünkü, bizim başarmaktan öbür talihimiz yok. Benim can ciğer yol arkadaşım Tayfun, Silivri’de 18 yıl mahpus cezası almış yatıyorken, onunla birlikte öbür arkadaşları da 18 yıl vatanını sevmekten, mesleğini yapmaktan diğer hayatında diğer ideali olmayan bu kardeşimin bu hukuksuzluğa uğradığı bir haftada, bir fotoğraf üzerinden, bir kadronun renkleri üzerinden kavram üretmeye çalışanların aklını, şaşarak izliyorum.
‘BU KÖTÜLÜKLERİN, YOBAZLIKLARIN İZLERİNİ SİLEMEMİŞSEK HEPİMİZ BORÇLUYUZ’
Ben bu gerçekleri söylemeden, bunlarla yüzleşmeden milyonlarca beşere Deniz Gezmiş üzere pırlanta bir beşere, Yusuf üzere, Hüseyin üzere pırlanta bir genç, onlar hala daha benden bile küçük. Hala 21, 22, 23 yaşlarında bunlar. Milyonlarca beşere düşman, hain diye anlatılmasını yenememişsek, bu kötülüklerin, yobazlıkların izlerini silememişsek hepimiz borçluyuz değerli dostlarım. Ben, kendimi, en öndeki borçlu insan olarak kabul ediyorum, en öndeki nefer üzere çalışmak ve ucunda da hiç bir şey beklemeden yalnızca bu ülkenin bugün doğmuş insanlarını, 50 yıl daha sonra birebir hisleri bu ülkede konuşursa ben o denli kuru laf olarak ‘Mustafa Kemal’in askerleriyiz’ diyerek bağıranlardan olmam, olamam. Ben onun hakkını veririm; cumhuriyetin, demokrasinin, barışın, özgürlüğün hakkını vermeye çalışanlar lütfen dikkatli olsunlar. Önlerinde bu büyük çabanın olduğunu ve büyük süreçte muvaffakiyete kavuşmanın koşul olduğunu unutmasınlar. Küçük ayrıntılar ile, küçük işler ile küçük beşerler uğraşır. Biz 85 milyon insan olarak büyük beşerler olmalı ve bu büyük ülkünün cumhuriyetin seneye kutlayacağımız 100. yılında yüzleri gülen birbirleriyle barışmış, ön yargılarını yıkmış, birbirleri ile konuşabilen uzlaşabilen devletimiz ve devletin endişe yerine sıcak şefkat elini uzattığı herkesi vatandaşı olduğu için eşit kıldığı bir sureci bu ülke ile buluşturmak ve yaşatmak, boynumuzun borcu olduğunu unutmayalım.”